De roep van het "ik-leef-gevoel"

Er zijn bepaalde momenten in het leven waarop je geconfronteerd wordt met(of herinnerd aan?) het feit dat je in leven bent. Een bijzonder gevoel. Opvallend op zo'n moment is het hoe gemakkelijk je dan onderscheid kan maken tussen de zaken die er echt toe doen in het leven en de bijzaken die er eigenlijk helemaal niets toe doen. Het gevoel is moeilijk te omschrijven(zoals alle gevoelens), maar het voelt alsof je even en stapje terug doet en jezelf en het leven van een afstandje kan gadeslaan, als een inzicht van wat het leven eigenlijk is. Voor mij gaat het altijd gepaard met een warm gevoel van geraakt worden of ontroering. Alles klopt dan. Eventjes helemaal in het nu. Erg fijn.

Zelf heb ik dit gevoel sterk doen herkennen tijdens begrafenissen. De realisatie dat het zomaar afgelopen kan zijn met dit bestaan, geeft een directe ingang naar het gevoel van "in leven zijn". Ook bij geboortes, bruiloften, een mooie zonsondergang, mooie muziek of een film die raakt, kan dit gevoel opgeroepen worden.

Bij nader inzicht kan het gevoel eigenlijk door alles opgeroepen worden, het zingen van een vogel, een dapper grassprietje, een heftige verliefdheid, het is een moment van bewustwording van "ik leef". Het gevoel gaat onherroepelijk samen met het inzicht dat het leven bijzonder is, een wonder, een prachtig wonder.

Op het moment dat ik in contact ben met het wonder is eigenlijk alles goed zoals het is en vervalt alles in compassie en begrip en staat mijn hart open voor iedereen. Ik zie dat ook om me heen gebeuren. Op een begrafenis bijvoorbeeld hangt -naast pijn en verdriet- vaak toch een hele open en warme sfeer, er wordt dan weinig gezegd met woorden, maar alles wat gezegd kan worden hangt als het ware in de stilte. Eén traan, blik of omhelzing omvat dan eigenlijk alles wat er in het leven gezegd kan worden in één enkel gevoel. Het is regelrechte liefde voor het leven. Natuurlijk is er ook pijn en verdriet op dit soort momenten, die is onlosmakelijk verbonden met de liefde. En daar is in de liefde ook alle ruimte voor.

Vaak is dat gevoel van "ik leef" helaas weer snel vergeten zodra het hoofd weer gebruikt moet worden voor de "orde van de dag". Blijkbaar krijgt het hoofd met zijn "ik-moet-van-alles-idee", voorrang op het "ik-leef-gevoel" van het hart. En dat is jammer, want in dat gevoel zit vaak veel richting(het roept) en wijsheid van wat we nou eigenlijk echt willen in het leven, wat voor ons echt belangrijk is.

De rust en vrede die is verkregen door het inzicht van "wat-maak-ik-me-nou-eigenijk-druk-om-die-onbelangrijke-zaken" wordt weer ingeruild voor het "drukmaken-om-veel-van-die-onbelangrijke-zaken".

Voor mij persoonlijk is dit "ik leef" gevoel de belangrijkste richtingaanwijzer geworden op mijn levenspad. Mijn kompas. Ongetwijfeld hebben moeilijke en pijnlijke gebeurtenissen in mijn leven dit gevoel aangewakkerd en versterkt. En daar ben ik dankbaar voor.

Het leven is simpelweg te wonderbaarlijk en te waardevol om niet niet toegewijd te zijn aan de echt belangrijke zaken.

Wat lastig kan zijn aan deze levensfilosofie is dat de -westerse- maatschappij hierin aan de oppervlakte weinig steun en support lijkt te bieden. Maar gelukkig is deze steun "tussen de regels door" steeds beter te vinden, mits je je ogen ervoor opent.

Het is een vaak intense-, vermoeiende-, maar erg vervullende- en tevens de enige weg die er voor mij nog bestaat. Het is de weg naar wie ik ben en naar wat het leven voor mij is. De weg van de waarheid. De weg van de liefde.

Namasté